ik vond dit een ontroerend verhaal om te lezen. twee jongeren ontmoeten elkaar, ze we willen allebei naar Parijs. ze lopen allebei weg voor hun problemen. langzaam leren ze elkaar kennen, ze kunnen samen de problemen voor elkaar oplossen.

Het boek vertelt ons over het verhaal van Eppo en Tabby. Eppo heeft een zwaar verlies geleden en probeert zijn verdriet te verwerken door te gaan reizen naar Frankrijk. Hij lift van stad tot stad en op een bepaald moment komt hij terecht in de auto van Tabby. Tabby, een 18-jarig meisje dat met haar eigen problemen kampt en zo niet echt weet wat ze met haar leven moet aanvangen, rijdt maar wat rond. De titel 'Rotmovie' wordt in het verhaal niet uitgelegd, maar ik vermoed dat ze die gekozen heeft omdat hun tocht aanvoelt als een misluk filmscenario. Ik was niet echt geboeid, omdat het eigenlijk heel lang duurt eer je als lezer te weten komt waarom Eppo verdrietig is. Nochtans was het wel erg sterk gestart, omdat het begint met een mysterie, maar uiteindelijk wordt het nogal langdradig. Het verhaal sprak mij dan ook niet echt aan, maar dat neemt niet weg dat Marian De Smet geen goede schrijfster is. Ze maakt gebruik van verscheidene schrijftechnieken zoals flashbacks, verschillende vertelperspectieven en beeldspraak. Haar manier van schrijven is ook heel vlot en gemakkelijk. Maar omdat ze vaak moeilijke woorden gebruikt, moest ik geregeld alinea's herlezen of zelfs enkele pagina's terugkeren om de verhaallijn terug op te pikken. Misschien dat een ander verhaal van haar mij meer aanspreekt, bijvoorbeeld: 'Geen bereik'. Want dit verhaal gaat over vermiste personen, geheimen, vriendschap en verliefd zijn.