het is wel een goed boek. Alleen kan het op sommige momenten saai worden. De naam van het hoofdpersonage wordt niet genoemd, en dat vond ik best spijtig. Ik raad het boek niet aan, maar ook niet af.

Eentonig!

Ik ben dit boek beginnen lezen, omdat Do van Ranst vorig jaar was komen vertellen in onze school over hoe het is als schrijver en over zijn boeken. Dit boek sprak me onmiddellijk aan. De eerste indruk die ik had van het boek na een paar bladzijdes gelezen te hebben, was niet heel positief. Het zijn heel korte hoofdstukken en men verandert snel van onderwerp. De onderwerpen herhalen zich veel. Maar toch las ik verder, want ik was benieuwd naar wat er nog moest komen. Naarmate ik verder las sprak het boek me meer en meer aan. Je kan je zeer goed inleven in het boek. Er komen verschillende aspecten in het verhaal voor die heel aangrijpend zijn, waardoor je het boek leest tot het einde zonder tegenzin. Men spreekt over ruzie tussen ouders, hoe het is om om te gaan met een vriendin die lesbisch is, over liefde, zelfmoord… Tot slot, het is zeker een aanrader, ook voor jongeren die niet graag lezen. Het is redelijk eenvoudig geschreven en het is een dun boek.

Het boek is meer voor meisjes. Zeker een aanrader voor pubermeisjes.

De illustratie van het boek sprak me onmiddellijk aan dus heb ik het direct gelezen. Het boek leest heel vlot en je leeft helemaal mee met het meisje waardoor je niet kan stoppen met lezen. Je komt heel veel over haar te weten over haar gevoelens en haar gedachtes. In het begin gebeurde er weinig waardoor ik het boek totaal niet interessant vond maar toen ik verder bleef lezen was het boek al veel boeiender. Ik denk dat veel jongeren zich kunnen herkennen in het meisje omdat ze nogal worstelt met haar gevoelens voor Zack en Sue en ook omdat ze vaak in haar eigen droomwereld leeft waar alles veel rooskleuriger is dan in de werkelijkheid. Het is een zeer goed boek dat zeker de moeite waard is om te lezen.

Mijn verwachtingen over het boek waren relatief hoog. Toen ik het boek ter hand nam en begon te lezen, was ik aanvankelijk ontgoocheld. Ik liet het even liggen en heb er later terug wat in gebladerd. Ik kreeg meer appreciatie voor het boek maar had er toch nog een gemengd gevoel bij. Het boek is eenvoudig en met korte zinnen geschreven, waardoor ik het eerder in de leeftijdsgroep 12- tot 15-jarigen zou plaatsen. Dit zou enkel vanwege de schrijfstijl zijn, want het onderwerp van bepaalde hoofdstukken is misschien niet voor elke 12-jarige geschikt.

Ik heb het boek gevonden onder de volgende rubrieken. Ik heb geen tijd --> Dunne Boeken Meer Het leven is geen lachertje --> Dicht bij mijn bed Ik vind wel dat het daarin in thuis hoort. Een dik boek is het zeker niet want het telt slechts 105 pagina's. En het verhaal gaat inderdaad over serieuze dingen. Het huis word meermaals "gesloopt" en er gebeuren rare dingen aan de brug.

Ik vind niet dat boekenzoeker gelijk heeft over het feit dat alles aan de neus voorbijgaat van het hoofdpersonage. Ik denk eerder dat het meisje wel redelijk tevreden is met haar leven zoals het nu is. Dat ze worstelt met haar eigenlijke gevoelens en gedachten daar kan ik me dan weer wel in vinden. Zeker als het gaat over haar relatie met Sue en met Zack.

Fijn boekje dat je onmiddellijk op de plek brengt waar het hoofdpersonage zich bevindt. Ik denk ook meteen aan "de Cementen tuin", boekje van Ian McEwan, waarbij het net gaat over het leven op een afgelegen plek. Het boek is ook knap verfilmd met Charlotte (JAHOE!) Gainsbourg in de hoofdrol Maar eerst nog dit boekje lezen, niet ?